شعر سوخته

نگو بار گران بودیم و رفتیم .. نگو نامهربان بودیمو رفتیم .. آخه اینها دلیل محکمی نیست .. بگو : با دیگران بودیمو رفتیم

در میان بغض کوچه ها من همان تنها ترینم / گر میان هر نگاهی صوت غمگینی شنیدی یاد کن از قلب بی تابی که هر دم یاد معشوق است

گناه من گناه بی گناهیست / تمام هستی ام غرق سیاهیست به هر کس دل بدادم بی وفا شد / چو پابندش شدم از من جدا شد

دریاچه دل پاک و نجیبی دارد / بنگر که چه حالت غریبی دارد آن موج که سر به صخره ها میکوبد / با من چه شباهت عجیبی دارد

گفتی که دنیا را پر از غم دوست داری پس مطمئن هستم مرا هم دوست داری گفتی نمی خواهی ببارم عشق ، اما شعر غریبی را که گفتم دوست داری .

آره من اونم که گفتم واسه چشم تو دیوونم آره من قول داده بودم تا تهش باهات بمونم ولی پس دادی نگامو زیر رگبار غرورت من فقط یه کم شکستم ، خوب نگام کنی همونم

سکوتی بود بر قلبم که با آن میزدم فریاد / اگر از شهر غم رفتی مرا هرگز مبر از یاد

گفتی چو خورشید زنم سوی تو پر / چون ماه شبی میکنم از پنجره سر اندوه که خورشید شدی تنگ غروب / افسوس که مهتاب شدی وقت سحر

روزي کـه دلـم پيش دلت بود گرو   دستان مـرا سخت فشردي کـه نرو    امروز دلت به ديگري مايل شد    کـفـشـان مـرا جفت نمودي که برو